Bunların kabaca mealini zaten önceki yazılarımda geçmiştim.
Yani bir insanı gözünden bakarak tanımak bana bahşedilmiş bir erdem değildi.
Ben genelde cingöz olmaya çalışan, kendiliğinden sıçrayan zıplayan gelin güvey olan ama bir türlü cingöz olamayan şaşkın gürüha aittim.
Varsın olsun.
Darbe ala ala , tecrube ede de, işte ne biliyim bin nasihat bir musibet gibilerinden vs.
Aslında bunların hiçbiri yazıldığı çizildiği gibi de olmadı.
Yani ben pratikle de öğrenmedim.
Şöyle ki...
Yani elini sobaya uzattın, elin yandı.
Bir daha uzatma.
Zaten küçükken bu deneme yanılmaya çok gülerdim.
Fahişe olma fikri için fahişe olmak mı lazımdı. IQ gerektirmeyen düz mantıkçılık ;)
Soba sıcaktır, elini yakar önermesi, elini yakmanla pekişmese de olur...
Kendimi doğruladım, sağlamasını da az yapmadım hani.
Tecrube bana vız gelir tırıs gider.
Yerim tecrübeyi.
Bir de alakasız ama korkunun üstüne gitme durumları vardır.
Korkunun üstüne gittikçe kendini daha iyi hisseder insan ..
Üstüne git korkunun.
Asla vazgeçme..
Bir haftada 6 kere uçağa bindiğim oldu.
6sında da, aynı tırıslamalar, aynı korkudan neredeyse altına sçmanın kıyılarında dolanmalar, göz yummamalar, kalp düzensizliği, el terlemesi ve ölecek olmanın kesin bilgisi.
Yani diyeceğim odur ki, anlayacağınız üzere genel kaideler beni aciiip biçimde bozar..
Neyin adamı olmadğımı açıkça anlatabildiğimi umarak şunu söylemek istiyorum
Yanu bu tuhaf ve bir okadar gereksiz ve bir o kadar bütünlüksüz yazının yegane amacı ben Şafak Sezer'i
beğenirdim.
Daha doğrusu onu komik bulurdum diyebilirim.
Ne kadar saçma değil mi?
Kendi kendimi yine doğrulamış bulunuyorum ya
Valla ben ona yanıyorum.
İnsan sarrafı olmayanların neyin sarrafı olduğunu anladıkları anın dayanılmaz komikliği içindeyim ve
söylemeliyim ki, ben hala Ş. Sezer'e biraz biraz gülüyorum.
İtaatkarlığın mallığı, mallığın kendi varlığını geçti ya
Dünya gözüyle daha ne tecrübeler beni bekliyor meraktayım doğrusu.
Sallamayın :D
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder