Unutkanlar şanslıdır çünkü hatalarının derdini çekmezler! diyor Nietzsche.
Joel yeni ayrıldığı tek aşkının onu hafızasından sildirdiğini öğrenince bunu kendine yediremez ve
aynı operasyonu geçirerek ondan intikam almaya ve çektiği acıya son vermeye karar verir.
Birlikte geçirdikleri en son dakikalarından geçmişlerine doğru Joel'in hafızasından silinmeye başlayan Clementine "Şaşkınım, korkuyorum ve kendimi yok oluyormuşum gibi hissediyorum!" diye bağırır yeni sevgilisine.
"Derim soyuluyor, yaşlanıyorum, her şey anlamsız geliyor...." diye tekrarlar, sanki birinin hafızasından silindikçe gerçekte yok oluyormuş gibi acı çeker. Belki o yüzden az sonra girdiği Joel'in hatıralarında ayakta kalmaya çalışırken 'Dev bir fil' olmayı diler; unutmaya, unutulmaya inat.
Artık unutmaların son sahnesine geldiğinde silinmek üzere olan iki insan birbirlerini bir daha tanımamak üzeredirler
"Keşke kalsaydın" der Clementine
"Şimdi keşke kalsaydım diyorum, keşke bir çok şeyi yapmış olsaydım, tanrım, keşke kalsaydım"der Joel, geri döndürülemez geçmişinde, iyi ve kötünün ötesinde.....

Hiç yorum yok:
Yorum Gönder